Bij de gang van het leven is het een doodnormaal verschijnsel dat je telkens een plekje opschuift. Leeftijd is daarbij meestal van doorslaggevende aard. Niets om je echt voor te schamen, dat plaatsmaken. ‘Vacating the runway’ heet zoiets in luchtvaarttermen. Vriendelijk doch dringend verzoek van de verkeerstoren om de landingsbaan te verla-ten. Vrijmaken voor de volgende. Een eeuwigheidsfenomeen dat er onverbrekelijk bij hoort. Overigens een voorrecht om zelf te kunnen en te mogen bepalen wanneer het tijd wordt voor dat ‘vacating’…
Daar begon ik vorig jaar december ook over na te denken. Op vrijdag, 3 december 2021, overleed op 65-jarige leeftijd en dus veel te vroeg, Conny van Gremberghe. Van professie journalist, erkend prozaschrijver, dichter èn blogger. Woonde in Hulst.
Destijds mijn rolmodel om ook te gaan bloggen. Conny werd door zijn talrijke bewonde-raars op handen gedragen. Door zijn tegenstanders, voornamelijk de lokale besturende notabelen, als een zurige brombeer verguisd. Hij schreef vlijmscherp, durfde ook te schrijven en zijn blog werd een significant baken. Vooral in het Zeeuws-Vlaamse land. De laatste jaren werd Gremberghe’s Blog alleen nog incidenteel gevoed met updates van zijn proza en poëzie. Zijn laatste blog heette ‘Leven is maar even…’
‘Gisteren‘ is voorbij Komt nooit meer terug Ligt achter de rug Met alle gemiste kansen Vreugdevolle momenten En wat kon zijn…’
Leeftijd tekent een mens. Morele alertheid verkleurt langzaam in bedachtzaamheid. Optimisme wordt steeds vaker overwoekerd door een wat fatalistisch hoofdschudden. Gulzige toekomstgerichtheid verslapt, de ‘vroeger-was-alles-veel-beter’ gedachte wordt leidend. Geen moment schaam ik mij er voor dat zich dat bij mij ook voordoet. Logisch, ben zelf ook al aardig op leeftijd. Sowieso een leeftijd waarop die meedogen-loze waarheid steeds helderder wordt…‘ l’Histoire se répète!’ Alle fouten die in het verleden werden gemaakt, worden nu in overtreffende en zelfs in exponentiële trap wéér gemaakt. Van hoog tot laag. De historie en dus ook mijn eigen tijd heeft ons bitter weinig bijgeleerd. De mens lijkt het IQ van een ééncellig wezen te benaderen Krijg zelf te vaak het idee in een absurdistische surrealistische wereld terecht te zijn gekomen. Kan er eerlijk gezegd ook niet zoveel meer mee. Ongemakkelijk opgelucht om nog wel in die goede tijd te hebben mogen leven. Teveel dingen die tegenwoordig gebeuren en de norm lijken te zijn geworden, waren in mijn ‘hoogtijdagen’ anders. Zaken die vroeger heel simpeltjes in een handomdraai konden en mochten worden geregeld, stranden tegenwoordig in een warboel van krampachtig gecompliceerd gedoe van overbodig regelzuchtig geneuzel. NL wordt stelselmatig academisch gesloopt. Voorbeelden? Sorry…teveel! Kunnen verder ook geen Kamervragen meer over worden gesteld. Lees die blogs er maar op na… Mijn match met de tijdgeest is knap aan het verwateren. Hoeveel mensen zijn echter nooit in gelegenheid geweest om tot dit soort conclusies te komen? Misschien dat je dan tòch een poosje gevaren moet hebben om goeie stippen op een horizon te kunnen zetten en te blijven onderscheiden. Mijn stip werd, vorig jaar december, op blog 1000 gezet.
Op 12 juni 2013 ging de eerste blog ‘Phytophthora in Vlissingen-Oost’ live op het internet in Alexander Ciska’s Blog. Op advies van Conny van Gremberghe werd het aantal woorden per blog wel drastisch tot onder de duizend teruggeschroefd. Anders zou echt geen hond het ooit gaan lezen, aldus Conny… Gas teruggenomen tot ergens tussen de zeven- en achthonderd woorden per blog. Dat leverde een verrassend groot aantal trouwe lezers op, jarenlang. Zeker ook nadat we naar Kruunehe waren verhuisd en de lokale en bestuurlijke folklore meer in het vizier kon worden genomen. Dan tikte een blog weleens de duuzend lezers aan. Zodanig veel lezers in elk geval dat ik maar gewoon lekker stug door ben blijven schrijven. Over alles en soms ook over helemaal niks. Genietend van de kleurrijke onbeduidendheden van het leven. De kneuterigheid van Kruunehe, Beveland en Zeeland. Maar ook geregeld satirisch, sacastisch, confron-terend en zelfs ronduit onvriendelijk over alle bestuurlijke strapatsen. Steeds vaker ook reagerend vanuit het narrige ‘grumpy-old-man-syndroom’. De crux van deze blogs wordt misschien nog steeds het beste verwoord met een citaat van de Franse filosoof en schrijver Jean-Jacques Rousseau (1712-1778)… ‘Ik weet heel goed dat de lezers helemaal niet zo’n behoefte hebben om dit allemaal te weten, maar ik heb er behoefte aan hun dit te vertellen.’ Een paar keer was de confrontatie met de boosaardige wereld zo heftig, bijvoorbeeld bij het vluchtelingenprobleem en ons grote Europese wegkijken, dat er een acute vorm van ‘writer’s block’ optrad. Toch werd die laptop later weer opengeklapt. Het vrije woord, gesproken of geschreven, is tenslotte een superieur privilege waar elders op de wereld zelfs met levensgevaar mensen voor moeten vechten. Elk intrigerend onderwerp componeerde als ’t ware gewoon vanzelf een blog. Mijmeren, research, factchecking, de juiste toonhoogte proberen te vinden. Het geheel leverde mij ruim negen jaar lang een dagelijkse inspiratievolle vrijetijdsbesteding op. Erg van genoten!
Dit is dus de blog met volgnummer 1000, na zo’n dikke achthonderdduizend woorden. Tweehonderdduizend woorden méér dan er in de bijbel staan. Mozes c.s. tòch maar mooi met een royale straatlengte geklopt..! Maar nu gaat de stekker uit het stopcontact. Mijn digitale footprint is zo langzamerhand wel genoeg op het internet gezet. De punten zijn wat mij betreft wel gemaakt. Plenty stenen werden hardhandig in de vijver gesme-ten, maar alle rimpelingen zijn toch allang weer verdwenen. Daarom wordt er nu geheel in lijn met mijn voorkeur om zelf tijdig ergens een punt achter te willen zetten, een laatste flinke ruk aan de stuurknuppel gegeven…’Vacating the runway!’ Met héél veel verwonderde dank voor al het geduld van het lezen, vlieg ik nieuwsgierig verder. Adiós.