Bij de gang van het leven is het een doodnormaal verschijnsel dat je telkens een plekje opschuift. Leeftijd is daarbij meestal van doorslaggevende aard. Niets om je echt voor te schamen, dat plaatsmaken. ‘Vacating the runway’ heet zoiets in luchtvaarttermen.    Vriendelijk doch dringend verzoek van de verkeerstoren om de landingsbaan te verla-ten. Vrijmaken voor de volgende. Een eeuwigheidsfenomeen dat er onverbrekelijk bij hoort. Overigens een voorrecht om zelf te kunnen en te mogen bepalen wanneer het tijd wordt voor dat ‘vacating’…

Daar begon ik vorig jaar december ook over na te denken.                                              Op vrijdag, 3 december 2021, overleed op 65-jarige leeftijd en dus veel te vroeg, Conny van Gremberghe. Van professie journalist, erkend prozaschrijver, dichter èn blogger. Woonde in Hulst.

Destijds mijn rolmodel om ook te gaan bloggen. Conny werd door zijn talrijke bewonde-raars op handen gedragen. Door zijn tegenstanders, voornamelijk de lokale besturende notabelen, als een zurige brombeer verguisd. Hij schreef vlijmscherp, durfde ook te schrijven en zijn blog werd een significant baken. Vooral in het Zeeuws-Vlaamse land.  De laatste jaren werd Gremberghe’s Blog alleen nog incidenteel gevoed met updates van zijn proza en poëzie. Zijn laatste blog heette ‘Leven is maar even…’               

‘Gisteren‘ is voorbij                                                                                                          Komt nooit meer terug                                                                                                      Ligt achter de rug                                                                                                            Met alle gemiste kansen                                                                                                  Vreugdevolle momenten                                                                                                      En wat kon zijn…’                                                                                                             

Leeftijd tekent een mens. Morele alertheid verkleurt langzaam in bedachtzaamheid. Optimisme wordt steeds vaker overwoekerd door een wat fatalistisch hoofdschudden. Gulzige toekomstgerichtheid verslapt, de ‘vroeger-was-alles-veel-beter’ gedachte wordt  leidend. Geen moment schaam ik mij er voor dat zich dat bij mij ook voordoet.                Logisch, ben zelf ook al aardig op leeftijd. Sowieso een leeftijd waarop die meedogen-loze waarheid steeds helderder wordt…‘ l’Histoire se répète!’ Alle fouten die in het verleden werden gemaakt, worden nu in overtreffende en zelfs in exponentiële trap wéér gemaakt. Van hoog tot laag. De historie en dus ook mijn eigen tijd heeft ons bitter weinig bijgeleerd. De mens lijkt het IQ van een ééncellig wezen te benaderen            Krijg zelf te vaak het idee in een absurdistische surrealistische wereld terecht te zijn gekomen. Kan er eerlijk gezegd ook niet zoveel meer mee. Ongemakkelijk opgelucht om nog wel in die goede tijd te hebben mogen leven. Teveel dingen die tegenwoordig gebeuren en de norm lijken te zijn geworden, waren in mijn ‘hoogtijdagen’ anders. Zaken die vroeger heel simpeltjes in een handomdraai konden en mochten worden geregeld, stranden tegenwoordig in een warboel van krampachtig gecompliceerd gedoe van overbodig regelzuchtig geneuzel. NL wordt stelselmatig academisch gesloopt. Voorbeelden? Sorry…teveel! Kunnen verder ook geen Kamervragen meer over worden gesteld. Lees die blogs er maar op na…                                                                        Mijn match met de tijdgeest is knap aan het verwateren. Hoeveel mensen zijn echter nooit in gelegenheid geweest om tot dit soort conclusies te komen? Misschien dat je dan tòch een poosje gevaren moet hebben om goeie stippen op een horizon te kunnen zetten en te blijven onderscheiden. Mijn stip werd, vorig jaar december, op blog 1000 gezet.

Op 12 juni 2013 ging de eerste blog ‘Phytophthora in Vlissingen-Oost’ live op het internet in Alexander Ciska’s Blog. Op advies van Conny van Gremberghe werd het aantal woorden per blog wel drastisch tot onder de duizend teruggeschroefd. Anders zou echt geen hond het ooit gaan lezen, aldus Conny… Gas teruggenomen tot ergens tussen de zeven- en achthonderd woorden per blog. Dat leverde een verrassend groot aantal trouwe lezers op, jarenlang. Zeker ook nadat we naar Kruunehe waren verhuisd en de lokale en bestuurlijke folklore meer in het vizier kon worden genomen. Dan tikte een blog weleens de duuzend lezers aan. Zodanig veel lezers in elk geval dat ik maar gewoon lekker stug door ben blijven schrijven. Over alles en soms ook over helemaal niks. Genietend van de kleurrijke onbeduidendheden van het leven. De kneuterigheid van Kruunehe, Beveland en Zeeland. Maar ook geregeld satirisch, sacastisch, confron-terend en zelfs ronduit onvriendelijk over alle bestuurlijke strapatsen. Steeds vaker ook reagerend vanuit het narrige ‘grumpy-old-man-syndroom’.                                            De crux van deze blogs wordt misschien nog steeds het beste verwoord met een citaat van de Franse filosoof en schrijver Jean-Jacques Rousseau (1712-1778)… ‘Ik weet heel goed dat de lezers helemaal niet zo’n behoefte hebben om dit allemaal te weten, maar ik heb er behoefte aan hun dit te vertellen.’                                                                              Een paar keer was de confrontatie met de boosaardige wereld zo heftig, bijvoorbeeld bij het vluchtelingenprobleem en ons grote Europese wegkijken, dat er een acute vorm van ‘writer’s block’ optrad. Toch werd die laptop later weer opengeklapt. Het vrije woord, gesproken of geschreven, is tenslotte een superieur privilege waar elders op de wereld zelfs met levensgevaar mensen voor moeten vechten.                                                      Elk intrigerend onderwerp componeerde als ’t ware gewoon vanzelf een blog. Mijmeren, research, factchecking, de juiste toonhoogte proberen te vinden. Het geheel leverde mij ruim negen jaar lang een dagelijkse inspiratievolle vrijetijdsbesteding op. Erg van genoten!

Dit is dus de blog met volgnummer 1000, na zo’n dikke achthonderdduizend woorden. Tweehonderdduizend woorden méér dan er in de bijbel staan. Mozes c.s. tòch maar mooi met een royale straatlengte geklopt..! Maar nu gaat de stekker uit het stopcontact.  Mijn digitale footprint is zo langzamerhand wel genoeg op het internet gezet. De punten zijn wat mij betreft wel gemaakt. Plenty stenen werden hardhandig in de vijver gesme-ten, maar alle rimpelingen zijn toch allang weer verdwenen. Daarom wordt er nu geheel in lijn met mijn voorkeur om zelf tijdig ergens een punt achter te willen zetten, een laatste flinke ruk aan de stuurknuppel gegeven…’Vacating the runway!’                           Met héél veel verwonderde dank voor al het geduld van het lezen, vlieg ik nieuwsgierig verder.                                                                                                                        Adiós.

   Send article as PDF   

Het hebben van ‘een heilig vertrouwen’ lijkt misschien een grappige toespeling op de publicatiedatum van deze blog, Dag der Allerheiligen, ‘Dia de Todos los Santos’. Hier aan de Costa Blanca een officiële katholieke Spaanse feestdag. Maar het echte vertrouwen is en blijft wel het spirituele elixer voor een stabiele samenleving. Lees verder →

Als er een eigenschap bestaat die wel heel erg door de evolutie is aangetast, is het wel het hebben en het betonen van respect. Ooit onaantastbaar voor kerk en staat. Boven elke twijfel verheven.Thans de uitstraling van een schiettent op de kermis. Voor wat of voor wie hebben we eigenlijk nog respect? Sowieso niet meer voor de traditionele doelgroepen. Lees verder →

De elementaire rechtsovertuiging die in het DNA van vrijwel elk normaal mens zit, gaat er vanuit dat recht altijd zal prevaleren boven onrecht. Dat, ook indien het blijkt dat het er allemaal bijzonder onrechtmatig aan toe gaat, er toch altijd een moment zal komen dat het recht zal overwinnen. Een essentieel onderdeel van het overlevingsinstinct van de mens. Daarmee gaan de mens de strijd aan, groot of klein. Dat vooruitzicht, die stip op de horizon, geeft de motivatie vol te houden, terug te vechten, geloof te houden. Want uiteindelijk zal het recht toch altijd zegevieren? Daar klampen wij ons te vaak aan vast. Want is dat ook zo? Lees verder →

NL lijkt religieus stevig uit de pas te lopen. Het CBS loopt al jaren te beweren dat het aantal gelovigen in NL steeds verder terugloopt. Lijkt ook op het eerste gezicht aardig te kloppen, want wereldwijd wordt het ene na het andere kerkgebouw gesloopt of omge-bouwd. Reimerswaal en Barcelona uitgezonderd. Lees verder →

In tegenstelling met wetenschappers zelf, uiteraard, kijk ik met nogal wat ambivalentie tegen het fenomeen ‘Wetenschap’ aan. Al was het maar omdat in de wetenschap ook alleen maar mensen actief zijn. Heb me vorig jaar door het zeer fascinerende boek ‘Kwantum’ van Manjit Kumar heengeworsteld. Van die hele kwantummechanica begrijp ik nog steeds geen ene barst. Maar wel dat slimmeriken als Max Planck, Niels Bohr, Albert Einstein, Wolfgang Pauli en al die anderen die in die diffuse kwantummaterie rondstruinden, toch ook vaak en vooral bezig waren met zichzelf, met elkaar en met hun status. Ook maar doodgewone mensen dus… Lees verder →

Een definitie van nederigheid, ook wel deemoed genoemd…is een houding of eigen-schap die zich kenmerkt door weinig voor zichzelf te eisen, zichzelf niet op de voor-grond te plaatsen en een afkeer van gebruik van macht of aanvaarden, laat stáán het opeisen van persoonlijke eer. Populair gesproken een houding of eigenschap die tegen-woordig steeds minder voorkomt. Een echt nederig persoon wordt intussen min of meer als een buitenissigheid beschouwd. Terwijl het dé gouden eigenschap is. Lees verder →

In samenscholingen van twee levende wezens of meer zijn regels nodig. Die moeten onderling worden afgesproken om de cohesie in de stam te waarborgen.  Anders gaat het fout. In de dierenwereld wordt de handhaving van de regels van de groep over het algemeen behoorlijk hardhandig aangepakt. ‘Non-compliance’ levert in het gunstigste geval uitstoting op, in veel gevallen echter ook de dood. Bij de dieren staat gehoor-zaamheid aan de regels van de groep genetisch ook wat hoger genoteerd dan bij de mensheid. Lees verder →

De mens is het evolutionaire hoogtepunt, dé absolute climax. Althans, dat vindt de mens zelf. En er zijn nogal wat mensen. Geschat wordt dat er op dit moment zo’n acht miljard soortgenoten rondlopen. Beetje moeilijk te tellen, zelfs in dit digitale tijdperk.      Dat waren er een eeuw geleden nog zo rond de anderhalf miljard. Explosieve groei dus! Demografen buitelen over elkaar heen met de voorspelling van de bevolkingsgroei voor de komende eeuw. De aanvankelijke alarmerende groeiprognoses hebben de nodige nuancering gekregen. Want in de ‘westerse’ landen zou een sterke krimp moeten gaan optreden. De beste anticonceptie is daar namelijk geen pil of condoom. Maar de ontwik-keling van de vrouw..! Lees verder →

De planeet waarop wij leven heet ‘Aarde’. Planeten zijn astronomisch gezien eigenlijk niks bijzonders. Alleen in ons eigen knusse zonnestelseltje zijn het er al acht, plus het dwergplaneetje Pluto. In het hele universum zijn echter waarschijnlijk 200 tot 400 triljard planeten….! In een heelal dat verondersteld wordt 13 miljard jaar oud te zijn, is onze planeet Aarde nog maar een jonkie, pakweg 4½ miljard jaar. Of de Aarde de enige planeet in het universum zou zijn waarop leven voorkomt, lijkt bijzonder onwaar-schijnlijk. Daarom wordt er de laatste decennia naarstig gespeurd naar buitenaards leven. Tot nu toe heeft dat buitenaardse leven zich nog niet vertoond. Of misschien door ons als zodanig nog niet herkend… Lees verder →

De firma Google citerend…’De natuur is de inhoud en werking van het heelal zoals door de mens waargenomen, ervaren en/of gewaardeerd’. Op zichzelf best een interessante omschrijving van het fenomeen dat in diverse religieuze kringen eenvoudig afgekort ook wel met ‘God’ wordt aangeduid. Lees verder →

Belangrijke steunpilaren van onze zogenaamde christelijke samenleving waren ooit de tien geboden die Mozes op een paar stenen platen bovenop de berg Sinaï linea recta van God zou hebben ontvangen. Althans volgens de bijbel. Mooi verhaal, net als een heleboel andere mooie verhalen die erin staan. Best interessant, ook al is het mij nooit gelukt om het goddelijke aspect van al die historische sagen en legenden te ontdekken. Lees verder →

De mooiste momenten van een Spaanse dag…! Vrouwtje en hondje Pepe maken hun dagelijkse magnifieke ochtendwandeling door de villawijk, het pijnboombos, langs de bron van Garroferet en door het nog slaperige dorpje Altea la Vella. Koffietje drinken op het terrasje bij José en weer terug. Helemaal gelukkig, alle twee. Zelf pak ik de laptop om op ons eigen terras met koninklijk uitzicht over de hele Marina Baja, de inspiratie ongeremd op me in te laten stralen… Lees verder →

Er zijn talloze manieren om er financieel onderdoor te gaan. Door eigen wanbeleid, door pech, door ziekte, door misdadig handelen, etc. Behalve dan door eigen wanbeleid toch ook vaak zonder een greintje eigen schuld. Het kan je doodgewoon overkomen. Zoals elke rampspoed je gewoon overkomt. Beetje te makkelijk om het dan maar af te schuiven op de wil van God. Er zijn tal van rampspoeden die helemaal niks met God’s wil te maken hebben, maar alles met menselijk handelen. Zoals de rampspoed van de vrije markt. Lees verder →

Hoe het er in Spanje en vooral hier aan de Costa Blanca, ongeveer voor staat, komen we de komende maanden weer wel achter. Bemoeien ons hier namelijk niet zoveel met NL’ers. Hadden we net zo goed in Kruunehe kunnen blijven. Praten hier liever met locals. Benieuwd waar zij hier nog plezier aan beleven en wat hun sores zijn. Kunnen we meteen een beetje afstand van NL nemen. Ook om alles weer wat in perspectief proberen te zien. Lees verder →