Belgen gaan er vaak vanuit dat Nederlanders dom zijn. Die mening had François Schoofs, de grote baas van het Antwerpse havenbedrijf Belgian Bunkering, blijkbaar ook. Ik was medio 1988 bij hem op bezoek. Samen met Daniël DeNijs, de exportmanager van de Raffinerie Tirlemontoise, de grootste Bel-gische suikerproducent èn exporteur. Lees verder
In de Franse Provence kan het je zomaar dagelijks overkomen. Vaak aangemoedigd door een half flesje Rosé wordt men daar overvallen door dat fameuze roezige lome gevoel van volledige zorgeloosheid. Charmant gezelschap, intiem terrastafeltje in het restaurant, een culinair menu van de dag en het magnifieke uitzicht doen gemakshalve veronderstellen dat het de volgende dagen ook wel zo zal blijven. Genieten van ‘la-vie-en-rose’ en het fameuze ‘joie-de-vivre‘. Leven als God in Frankrijk zeggen wij dan graag. Lees verder
Omwille van goed relatiebeheer bracht ik onze zakelijke buitenlandse bezoeker zelf even naar het station van Vlissingen. Daar kon hij de intercity naar Schiphol nemen. Ik reed in die tijd, eind de jaren tachtig, in zo’n plaatstalen Zweeds koekblik, een Volvo 240, kleur wit. Lees verder
Dat notabene een Amerikaanse ruimtevaartingenieur de naamgever was van de Wet van Murphy geeft al te denken. Edward A.Murphy, bij leven werkzaam aan complexe veiligheidssystemen in de ruimtevaart, verklaarde ooit…’If there’s more than one way to do a job and one of those ways will end in a disaster, then somebody will do it that way..!’. Dit is later gemakshalve wat gecomprimeerd tot… ‘If it can go wrong, it will’. Lees verder
De eerste keer dat ik Mikael Lund, vice-president van de Deense rederiij Lauritzen Reefers ontmoette, was in de zomer van 1984. In het Deense Esbjerg, op een haven-party aan boord van het destijds grootste koelschip ter wereld ‘American Reefer’, het knalrode vlaggenschip van Lauritzen Reefers. Toen de onbetwiste wereldleider van het maritieme koel- en vriestransport. Lees verder
Frans Timmerman, inclusief stoppelbaard en trendy brilletje, heeft een visioen over plastic gehad. Na diepe meditatieve momenten is Frans erachter gekomen dat we iets niet goed doen met plastic. Als voorbeeld noemde onze Limburgse Bourgondiër plastic flesjes, bordjes, bekertjes, lepels, vorken, messen en niet te vergeten rietjes. Omdat die dingen ons milieu vervuilen, gaat de EU de productie hiervan verbieden. Nondejú, wat een weergaloos idee van onze Frans! Lees verder
Kruse Veer is een zich nog ontwikkelende woonwijk waar nog volop gebouwd wordt. Van peperdure appartementen, fraaie vrije en geschakelde woningen tot garageboxen. Hier en daar is er wat elitair gemurmel omdat Kruse Veer volgens het originele Arcus Projectplan een soort Klein-Wassenaar moest worden. Elke zichzelf respecterende projectontwikkelaar kleurt tenslotte de brochure altijd wat veelbelovender in, desnoods als het voorportaal van de Hemel. Snobs krijgen in Kruunehe verder geen poot aan de grond. Want dan bemest bioboer Van Hootegem de naastgelegen akkers weer even rijkelijk met dampende verse koeiestront en dan weet/ruikt iedereen weer waar ie eigen-lijk precies woont. Wèl terecht lijkt de ergernis over aannemer Van Agtmaal, genomineerd voor de Nobel-prijs voor Chaos. Vanwege overmatige bouwrotzooi, langdurig afgesloten straten, om-leidingen zonder deugdelijke bebording, onafgemaakte trottoirs en onveiligheid voor bouwvakkers en spelende kinderen. Op Facebook kunnen de Kruse Veerianen hun hart luchten en de aandacht proberen te trekken van het Centraal Comité op het Oude Plein. Daar reageert men met wat onwennigheid op deze goedbedoelde burgerlijke mondigheid en wordt er met enig argwaan naar Kruse Veer gekeken. Dit is overigens verder geen beletsel om volop van alle bijzondere genoegens van het Kruse Veerse leven te blijven genieten. En ondertussen in alle landelijke rust verder in de NRC kunnen lezen hoe het elders in den lande toegaat.
In Nederland geldt Amsterdam als de absolute woonhotspot. Daarom kookt de woning-markt daar volledig over. De prijzen rijzen er finaal de pan uit. Een armzalig apparte-mentje van veertig vierkante meter kost minstens zoveel als in Kruse Veer een riant vrij huis met tuin. Wonen in de fameuze grachtengordel is vrijwel een utopie en alleen voorbehouden aan de happy few. De speculaties in de handel met koopwoningen benaderen, onder aanvoering van prins Bernard van Oranje, geboren Van Vollenhoven, een haast crimineel niveau. Parkeren kan/mag in Amsterdam vrijwel nergens. Op die paar plekken waar het nog wel kan, geldt een minimum parkeertarief € 7,50 per uur. Voor een afgesloten privéparkeer-plaats ben je in Amsterdam haast nog meer kwijt dan voor een compleet huis in Kruse Veer. Op de stoep voor je Amsterdamse huis zitten voortdurend hele regimenten snacks vretende toeristen. Zelfs de meest chauvinistische Mokummer is ervan overtuigd dat de stad vanwege het massatoerisme volslagen onleefbaar is geworden. Toch blijft Amsterdam als een magneet trekken om er te gaan wonen. Voor jonge mensen is wonen in Amsterdam een vrijwel onmogelijk te realiseren droom. De NRC weet voorts te melden dat om in Amsterdam in aanmerking te komen voor een sociale huurwoning er een wachttijd geldt van pakweg vijftien jaar. Of dat nu de reden is dat er zoveel daklozen het Amsterdamse straatbeeld verrijken, is nog niet helemaal duidelijk. Ook voor al die daklozen geldt in Amsterdam een ellenlange wachttijd voor een nachtje slapen in de toch wettelijk verplichte daklozenopvang. Dan hebben we het gemakshalve nog maar even niet over de louche hoerenbuurten en de gedoogde coffeeshops waar alle buitenlandse toeristen in drommen op afkomen. Ook niet over de drugsoverlast op straat en over de Mocromaffia die hele woonwijken terroriseert. Kortom, in Amsterdam is wonen, willen wonen of zelfs niet eens kunnen wonen, eufemistisch gesteld, een levensgrote uitdaging.
De NRC-spiegel zal best een redelijk betrouwbaar en objectief beeld hebben gegeven. Het gazon aan de andere kant van de schutting is dus helemaal niet groener. Één dagje in Amsterdam en je dankt God op je blote knieën weer terug te zijn in de rust van Kruunehe. Eigenlijk zou ik me een beetje moeten generen met mijn gewauwel over die fricties en hobbeltjes in Kruse Veer in relatie met de litanie over het Amsterdamse wonen. Goed beschouwd wonen wij in een oase van gemoedelijkheid met slechts hier en daar een dipje. Maar in de Hemel is het tenslotte ook niet alle dagen feest. Althans… reken er maar niet al te vast op… De vraag of het glas half vol of half leeg is, komt hier helemaal niet aan de orde. De Kelk des Overvloeds van Kruse Veer is bóórdevol… Ad fundum!
Hier, aan de boorden van Kruse Veer, geniet ik buitensporig van vrijwel elk passerend schip. Pikzwarte MSC-containermastodonten, azuurblauwe Maersk-kastelen, knalgele Grimaldi-rorocarriers, feloranje gastankers of gifgroene Belgische hopperzuigers. Groot, klein, maakt me niks uit, als het maar drijft. Behalve oorlogsschepen! Dat is pure vaal-grijze horizonvervuiling!
Lees verder
Ambtenaren van de gemeente Reimerswaal zijn héél goed bezig, maar de ontwikkeling van de gemeente wordt geremd door de politieke cultuur. Aldus de PZC van 18 april j.l. en een onderzoekscommissie. Het artikel vermeldt niet in wiens opdracht die commis-sie de prestaties van de Reimerswaalse ambtenaren heeft onderzocht. Wellicht wel in opdracht van de ambtenaren zelf… In dat geval is het dus de commissie Van Soest, de slachter die het eigen vlees keurt!
Lees verder