Toen ik in 1981 stopte met varen, belandde ik in de haven van Vlissingen als adjunct-directeur van een havenservicebedrijf. Had weinig benul hoe de operationele bedrijfs-voering van een bedrijf aan de wal werkte. Heb ik in dat bedrijf ook niet echt geleerd. Wèl hoe het vooral niét moest… Want als je het lokale opperhoofd van de FIOD al bij zijn voornaam mocht noemen, was er toch iets niet in de haak. Lees verder →

Terugkomend van een wandeling door het Inkelse Bos met Pepe en met prachtig mooi weer, was ik op de Zwarteweg net het gemaal ‘Johannes Glerum’ gepasseerd. Voor mij een lekkere ontspannen wandeling, voor Pepe echter een bloedserieuze speurtocht.      Al een paar dagen was Pepe lichtelijk ongedurig, zeg maar gerust…behoorlijk opgefokt. Zijn fantastisch scherpe neus ving blijkbaar voortdurend aerosols op met een dusdanig bijsmaakje dat zijn testosteron er fors door werd gekieteld….’Love is in the air!’ Lees verder →

Geregeld zit ik voor m’n flatscreen mezelf af te vragen waar ik nou eigenlijk weer naar heb zitten kijken. Heb ik heus niet alleen met voetbalwedstrijden, laatst zelfs ook nog met het bloedserieuze wekelijkse interviewprogramma Buitenhof. Lees verder →

Ooit, zoals het een echte NL’er betaamt, ook nog een paar jaar een caravan gehad. Daarmee voor een leuke vakantie naar Oostenrijk. Op campings voor bergwandelaars, lekker primitief. Ook samen met een aantal medestrijders, toen wij zelf bezig waren om een havenbedrijf in Vlissingen op te bouwen, onze gezinnen de hele zomer op camping ‘De Paardenkreek’ in Kortgene geparkeerd. Destijds nog bij de oude heer Brinkman. Toen was ook ‘De Paardenkreek’ nog een echte familiecamping met leuke mensen in caravans en bungalowtenten, met vooral erg veel surfplanken. Tegenwoordig heet ‘De Paardenkreek’ een villapark. Dat heeft de familie Brinkman waarschijnlijk van de familie Van Koeveringe afgekeken, de aanstichters van het Roompot Kolonialisme. Lees verder →

Mijn betere helft is inmiddels goed bekend met het verschijnsel. Belt dus niet naar de huisartsenpost of Emergis. Probeert me ook niet meer tegen te houden. Schudt alleen haar wijze hoofd. Maar vanuit een ogenschijnlijke harmonieuze huiselijke rust kan ik in een splitsecond uitbarsten in een staat van onbedaarlijke euforie…                                Al in de vroege dagen van ons huwelijk heb ik haar nog eens plotsklaps halverwege een kostelijk en met veel zorg klaargemaakt thuisdiner moederziel alleen laten zitten. Alleen maar omdat Kees Muller van Multraship belde… Lees verder →

Dat er in NL mensen en mensen zijn, is geen opzienbarend nieuws. Evenmin staat iemand er nog van te kijken dat daar ook bestuurlijk beleid op is gebaseerd. Wij zeggen wel dat iedereen hier gelijk is, maar we weten natuurlijk wel beter.
Lees verder →

Wij zouden absoluut niet meer trots mogen zijn op de Rotterdamse haven, althans volgens een vlammend artikel in NRC van Pieter Pauw, wetenschappelijk onderzoeker. Scheepvaart vervuilt namelijk ontzettend, dus er moet drastisch minder worden gevaren! Met de duim omhoog over Schiphol opscheppen, is ook niet meer zo handig. Vliegen is namelijk heel milieuonvriendelijk. Minder gaan vliegen is dus de boodschap! Het klantbeoordelingsonderzoek van Bol.com met allemaal positieve vinkjes invullen, is eveneens allesbehalve slim. Bol.com jaagt, omdat het zo simpel werkt, ons consumptiegedrag naar absoluut onverantwoorde hoogten. Een heel stuk minder gaan consumeren zou ons sieren. Veel minder in alles… Lees verder →

Het gaat eigenlijk al helemaal niet meer over Corona, anders gezegd Covid-19. Hoewel volgens de officiële cijfers er toch voor 117 mensen op de 100.000 de kans is aan deze ziekte te overlijden. Toch zijn veel NL’ers daar niet eens zo bang voor. Wij zijn wel als de dood voor de bijwerking. Niet de bijwerking van Corona, maar van het vaccin. Elk medicijn, dus ook een vaccin, heeft bijwerkingen. Van de hele bijsluiter te lezen die in een doosje paracetamol zit, krijgt een mens alleen al barstende koppijn. Toch kieperen wij achter elkaar handenvol medicijnen achterover het strotje in, inclusief de kans op allerlei enge bijwerkingen. Lees verder →

Alle dertien Zeeuwse gemeente gaan zelf over hun eigen afvalbeleid. In NL zijn er dus driehonderdtweeënvijftig gemeenten die zich allemaal de hersens peinigen hoe dat nou moet met die kliko. Daar zijn een aantal adviesbureaus duurbetaald druk mee bezig. Idem onafzienbare colonnes ambtenaren, wethouders en iets minder royaal betaalde gemeenteraadsleden. Vele duizenden pagina’s tekst gegarneerd met kleurige grafieken en tabellen moeten worden verzonnen, opgesteld, geredigeerd, gelezen en besproken. Op allerlei niveaus en dat proces loopt al járen zo door. Alleen het ontwikkelen van een afvalverwerkingsbeleid kost ongetwijfeld al een veelvoud van het fysieke verwerken van die vuilniszakken. Lees verder →

Een imposante educatieve voltreffer zagen wij ooit inslaan op het strand van Cassis, bij  Marseille aan de Franse Rivièra. Naast ons arriveerden Oma, ‘Mamie’ in het Frans, met haar kleinzoontje Gérard, een manneke van pakweg een jaar of vijf, zes. Zwembroekie aan, zwembandjes om en Gérardje rende boordevol enthousiasme kop voor de blauwe Méditerranée in. Lees verder →

Alarmmelding in de Ford Kuga…! Bandenspanningsymbooltje brandde ineens oranje. Althans zo werd bij thuiskomst door mijn betere helft gemeld. Had in de parkeergarage ter inspectie nog wel even rond de koets gewandeld, niets bijzonders te zien. Daarop hoogstpersoonlijk nog zelf even een visuele bandeninspectie uitgevoerd. Ook niets te melden. Alarm geprobeerd weg te drukken, niet gelukt. Conclusie… een kromme volt! Mij kan je technisch gesproken heus wel om een boodschap sturen… Lees verder →

Vroeger, in mijn jeugd op Ânswest, hadden we er nog eentje…een dorpsomroeper. De kerel met de grootste bek van ’t hele dorp liep dan schreeuwend en blèrend door alle straten, hoogst irritant z’n koperen bel luidend. Om de meest interessante berichten te verkondigen waar het hele dorp nodig van op de hoogte moest worden gebracht… ’Buurvrouw Janse uut de Schôôlstreete is van de trap hemieterd en eit dûr bêên hebroke!’ of ‘Ut vaerken van Poleij is vanochtend op ’t erf heslacht, stikke lakkere spekzwoerten in zaksjes van ‘n stuuver!’ Van elke wetenswaardigheid kregen wij destijds zo een update. De ronde van de dorpsomroeper eindigde steevast in het café van Brandenburg en een paar uur later werd ie straalbezopen op een kruiwagen thuis afgeleverd. Mooie folklore! Lees verder →