Toen wij destijds onze plannetjes om naar Frankrijk te verhuizen met onze Franse vrienden bespraken, vroegen zij wat nu eigenlijk precies onze belangrijkste redenen waren. Toen wij uitlegden dat wij o.a ook de Fransen zulke prettige mensen vonden, zaten zij ons perplex aan te kijken. Zelf waren zij er heilig van overtuigd dat er geen groter klotevolk bestond dan de Fransen… oei!
Dat is overigens heel herkenbaar. Veel Duitse toeristen die Zeeland bezoeken, roemen naast de frisse lucht ook de vriendelijkheid van de Zeeuwen. Daar zetten wij zelf ook weleens de nodige vraagtekens bij. Hetzelfde overkomt ons weer hier in Spanje. Ofschoon wij best kritisch proberen te kijken, zijn onze dagelijkse ervaringen met de Spanjaard in de straat erg positief. Niet alleen op een terrasje of in het verkeer zijn zij attenter dan wij thuis gewend zijn. Tijdens de wandeling is een praatje met een Spanjaard vaak reden voor een glimlach. De gemoedelijke sfeer die wij Kruunehe zo positief vinden, komen wij ook hier aan de Costa Blanca tegen. Weinig of geen agressiviteit in benadering zoals nog wel eens kan worden ervaren in de grotere Nederlandse steden. Daardoor hebben wij een heel positief beeld van de Spanjaard. Natuurlijk is het klimaat de grootste attractie maar ook de Spanjaard en de Spaanse mentaliteit is na een verblijf van in totaal ruim twee jaar in Spanje een plus om hier steeds weer terug te komen.
Misschien was het gesprek dat wij laatst met een Russische buurvrouw hadden, wel eens nodig. Die Russische mevrouw is de bazin van het nijdige pinchertje waar Pepe zo’n bloedhekel aan heeft. Toen wij de relatieproblemen van onze hondjes hadden besproken, vertelde mevrouw dat zij hier sinds drie jaar woonde èn werkte. Daarvoor hadden zij in Duitsland gewoond. Op onze vraag of dat zij het in Spanje beter naar haar zin had, vertelde zij dat zij het Spaanse klimaat natuurlijk prettiger vond maar toch liever met Duitsers te maken had dan met Spanjaarden… Zij vertelde dat er enorm verschil zit tussen de Spanjaard die je op de markt of boulevard tegenkomt en de Spanjaard in een werkrelatie. Die laatste zou erg onbehouwen en argwanend tegenover buitenlanders staan. In de belabberd slechte Spaanse arbeidsmarkt wordt om elke baan gevochten. Dus zitten de Spanjaarden niet te wachten op buitenlanders die hier de krenten uit de pap komen vissen. Dàt was het andere verhaal! Natuurlijk slechts de ervaring en mening van een enkele Russische dame. Toch een inkijkje dat er nog een ander Spanje met een wat minder innemende Spanjaard kan bestaan. Niet zo verwonderlijk eigenlijk. Waarom zouden wij alleen in Nederland zelfs met een vragende krappe arbeidsmarkt zo discriminerend tegenover allochtone buitenlanders staan? Zelfs een geboren Nederlander met een exotische naam komt ook in Nederland moeilijker aan de bak. In Spanje zijn de rechtse krachten van oudsher al sterk in de samenleving vertegenwoordigd, dus het ‘Eigen-Volk’-principe leeft sterk. De royale geldspenderende buitenlander mag koninklijk door de voordeur naar binnen. Maar een vragende allochtoon wordt ook hier niet eens in de achtertuin geduld. ‘Not-In-My-Back-Yard’ heet in het Spaans ‘No-En-Mi-Patio-Trasero’. Wij zullen het toch maar onthouden.