Bespottelijk zoals Antonio Conte laatst weer tekeer ging! Antonio…wie? Antonio Conte! Dat is een Italiaanse voetbaltrainer die zich tijdens de wedstrijd aan de zijlijn als een seniele totaal gestoorde chimpansee met ernstige psychopatische trekjes gedraagt. De enige zinnige verklaring voor zijn volkomen absurde gedrag is misschien zijn jaarsalaris van tien miljoen euro. Antonio Conte lukt het met al zijn idiote geschreeuw overigens maar zelden om voetballers beter te laten voetballen. De volkomen anonieme terrein-knechten die met een modaal salarisje voor een als een biljartlaken gemillimeterde grasmat zorgen, die doen dat dus wel.
Beetje symptomatisch voor de hele maatschappij. De grootste schreeuwers staan aan de zijlijn. Niet alleen notoire betweters zoals de landelijke politici, maar ook de duiders, de opiniemakers, de bloggers, de terpetijnzeikerige columns schrijvende nobodies en ontelbaar veel anderen. Die allemaal precies weten hoe het wel zou moeten, maar het daar verder ook maar bij laten. Ook al beweren zij om de haverklap zelf voortdurend met de poten in de klei te hebben gestaan. Schreeuwen om het hardst zodra er een microfoon of een camera in de buurt verschijnt. In het veld zelf wordt niet zo luidruchtig geschreeuwd, daar hebben de veldwerkers verder ook geen enkele behoefte aan. Wij kennen hen allemaal wel, de kanjers die in vrijwel volledige anonimiteit zorgen dat van onze samenleving nog iets overblijft dat als ‘een samenleving’ kan worden betiteld. Pro deo stellen zij niet alleen hun eigen tijd maar vooral hun grote betrokkenheid met onze samenleving beschikbaar. Dag in dag uit! Met een beetje geluk wonen er een paar van dat soort mensen bij je in de buurt. Met een timemanagement van absolute wereldklasse. Dat zijn de perfecte multitaskers van onze samenleving. Naast alle drukke bezigheden voor werk op het bedrijf of thuis, de zorg voor kinderen en/of kleinkinderen doneren zij de rest van vrijwel al hun vrije tijd aan werken voor anderen. Of het nu in de politiek is of in het verenigingswerk is, of beiden. Mensen waar alles en iedereen een beroep op kan doen en die alles oppakken wat wij, de anderen, laten liggen. Blijkbaar geeft dat dan ook veel innerlijke voldoening want dit soort mensen zijn vaak de opgewektheid en de vrolijkheid zelve. Betrokkenheid bij onze maatschappij betekent betrokkenheid voor de andere mens. Niet voor de brallers, de praatjesmakers en de bluffers, maar voor hen die even op gang moeten worden geholpen en soms gehouden. Daar is naast betrokkenheid, heel erg veel tijd en geduld voor nodig. De vrijwilligers die dat op kunnen brengen, zijn onze echte mensenmensen. Het zijn de mooiste mensen onder ons. Een samenleving zonder zichzelf wegcijferende empathische vrijwilligers zou verschralen tot een gure en steenkoude steppe. Naast de diepe bewondering die ik voor deze mensen heb, levert het mij toch ook wel de nodige schaamte op. Vooral omdat ik die betrokkenheid niet heb, in elk geval totaal onvoldoende. Wat betreft de samenleving sta ik vrijwel geheel roeptoeterend aan zijlijn. Mijn talenten als regelneef altijd royaal gespendeerd aan economisch gemotiveerde doelstellingen. Maar ondanks alle vrijblijvende belangstelling voor het fenomeen samenleving, milieu, klimaat en al die andere zaken die onze wijze van leven beïnvloeden ten spijt, ben ik altijd aan de zijlaan blijven staan. Net als veel van al die andere zaken waarover ik bloggend een mening verkondig, is ook dit niet alleen een mening of een confessie, maar vooral simpelweg een vaststelling. Die dingen waaraan ik dan nog wel m’n steentje heb bijgedragen, zijn vandaag niet aan de orde. Maar een beetje laat om nu nog een beetje krakkemikkig het veld in te gaan rennen. Eigenlijk een gemiste kans. Maar het is gewoon wat het is…‘Bellum est sua vitia nosse’. Eigenlijk helemaal niet zo’n goeie plek dus…daar aan die zijlijn. Behalve tussen de ongeïnteresseerden en de wegkijkers loop je ook nog eens het risico om tussen aanstellers zoals die mafkees van een Antonio Conte terecht te komen. Ondanks al dat geschreeuw, getier en het belachelijke gedoe van meneer Conte aan de zijlijn verloor Inter Milaan toch de finale van de Europa League met 3-2 van Sevilla.