Ongeveer eens per week kom ik hem op het fietspad langs de rivier toch wel een keertje tegen. Deze krasse Kruse knar. Heel zijn lange leven op Kruunehe gewoond. Dik tien jaar ouder dan ik, dus dan mag je meepraten. Nog steeds een scherp observator, kijkt om voortdurend zich heen maar beziet de wereld van vandaag met een wat flegmatiek verbaasde houding…’Noedogiktoch da’k oales à mêêhemaekt hà…!’
Inderdaad, Ko heeft in zijn lange leven al heel wat voor z’n kiezen gehad! Een tweede wereldoorlog, een watersnoodramp, een economische hausse, een sexuele revolutie van heb-ik-jou-daar, een technologische omwenteling plus een stormachtig digitaal tijdperk. En in het zelfde jaar dat Feyenoord eindelijk weer eens landskampioen werd, kreeg Reimerswaal zelfs de eerste vrouwelijke burgemeester. Geen wonder dat Ko zo langzamerhand dacht dat hij het nou toch wel zo’n beetje allemaal had meegemaakt. Echt niet, want toen kwam er nog een toetje…Covid-19! Ko zal echt niet de eerste Nederlandse senior zijn die het niet meer bij kan benen. Ook niet de laatste. Er zijn er inmiddels al de nodige die het niet eens meer willen! Die bezien nu de wereld om zich heen met een cocktail van verbazing, ongeloof, ergernis, berusting en kwaadheid. Dat laatste vooral om dat het haast onvoorstelbaar is dat een samenleving waar zij zelf tientallen jaren aan gewerkt hebben, binnen een paar maanden zo naar de knoppen lijkt te gaan. Dat normen, waarden respectloos door het putje gorgelen. Alleen door een minuscuul virusje! Wat slechts een medisch probleem leek dat nodig en snel opgelost diende te worden, bleek wereldwijd de gevestigde samenlevingen totaal te ontwrichten.
Niemand, Ko incluus, had toch ooit kunnen bedenken dat wij nog eens met z’n allen naar de supermarkt zouden rennen om massaal pleepapier te gaan hamsteren? Of dat je als je ziek was helemaal niet meer naar de dokter kon omdat de dokter doodsbang was dat ie ziek van je werd? Dat bedrijven de deuren sloten en alle mensen zoveel mogelijk thuis moesten gaan werken? Dat het niet meer was toegestaan om op visite te gaan of zelfs om thuis een feestje te vieren met je familie, vrienden en kennissen? Dat mensen torenhoge boetes kregen omdat zij weliswaar buiten op ruime afstand met vier mensen samen zaten, in plaats van met drie? Dat oudere mensen bij restaurants werden geweigerd omdat zij te oud waren, dus teveel kans op besmetting? Dat heel snel bleek dat we veel te weinig ziekenhuizen hadden en een groot gebrek aan primaire beschermingsmiddelen? Dat de senioren in de verzorgingstehuizen in hun kamers werden opgesloten en maandenlang geen bezoek mochten ontvangen? Dat mensen in eenzaamheid stierven omdat hun naasten niet meer bij hen aan hun sterfbed mochten komen? Dat er van hogerhand bepaald werd wie er nog afscheid mochten nemen van de dierbaar overledene en wie er nog bij een begrafenis mochten zijn? Dat er een serieuze discussie ontstond wie er geen recht meer had om op een Intensive Care-opname? Dat mensen met COPD of boven de zeventig ineens heel genereus een vorm van euthanasie kregen aangeboden? Dat niemand in NL precies wist hoeveel mensen er aan Covid-19 leden of stierven, omdat de cijfers volslagen onbetrouwbaar waren? Dat er door een paar academici eind augustus serieus werd geopperd om ouderen en zwakkeren te beschermen door hen bewegingsbeperking op te leggen zodat vooral de jongeren meer vrijheid kregen en de economie zich beter kon ontplooien? Dat elke dag de reisadviezen voor de vakantielanden wel qua kleur werden gewijzigd, met allerlei consequenties voor verzekeringen en een mogelijke quarantaine? Dat het rijden van de buurtbussen voor ouderen werden geannuleerd terwijl Transavia c.s. met vliegtuigen boordevol feestende jongelui naar Ibiza e.o. vloog? Dat er in NL massaal rellen uitbraken omdat de jongeren beweerden zich stierlijk te vervelen en dus de boel maar af gingen breken. Dat de wetgevende en uitvoerende macht in NL werd overgenomen door Veiligheidsregio’s en de handhaving door Boa’s? Dat eigenlijk veel dingen en zaken die een samenleving tot een samenleving maakten totaal onverwacht begonnen te wankelen? Nee, Ko had totaal geen trek meer in zo’n toetje… Wie wel? Samen kijken wij dan maar naar de rivier, naar de eb of de vloed. Dat gaat tenminste nog altijd gewoon door.