In mijn beroepsmatige Vlissingse havenjaren maakte ik geregeld een commerciële spionagetour door de Antwerpse haven om uitgebreid bij de grote buurman over de schutting te gluren. Specifiek bij de diverse fruitterminals en breakbulkterminals.        Kijken wat daar zoal voor de kant lag en glipte, als het interessant leek, de haven-terreinen en de schepen op. Destijds was de toegangscontrole voor de haventerminals nog wat losser. Eenmaal aan boord, listig loerend in de ruimen en naar de lading, werd ik weleens aangesproken door mensen van het stuwadoorsbedrijf met de vraag wat ik er eigenlijk precies kwam doen. Droeg altijd wel een veiligheidshelm met het opschrift van een bekend maritiem surveybureau. Toonde nonchalant een businesscard van een advocaat van datzelfde bureau…Awel, menier, doet u gerust voort, zunne! Lukte altijd! Toch op die manier de nodige lading naar Vlissingen weten te slepen. Knap achterbaks, inderdaad, maar omgekeerd gebeurde het ook! Voor vrome koorknaapjes was er nooit zoveel plek in de havenbusiness.

Wat ook altijd lukte was om makkelijk en snel in het Antwerpse havengebied te komen. Niet via de drukke weg over Putte. De snelweg A4 lag er toen nog niet eens. Maar het smalle smokkelpaadje vanaf Bath lag er wel, officieel Grensweg geheten. Ligt er nu nog steeds maar is per 1 juli j.l. afgesloten voor autoverkeer. Om onduidelijke redenen, waarschijnlijk omdat een ambtenaar zich stierlijk verveelde. Als een soort ‘sentimental journey’ ben ik eind juni toch nog eens een keertje op die manier naar de Antwerpse haven gegaan.

Op de Antwerpse sluizencomplexen is men nog even gastvrij als destijds op de diverse terminals. Staan wel overal hekken, maar meestal met prima mogelijkheden om je daar langs te kunnen wurmen. Tenslotte moet je wel vooraan staan om goeie foto’s te kunnen nemen. Bij de Zandvlietsluis het uitvaren van de grote ‘MSC Shannon’ goed kunnen bekijken en fotografisch vastgelegd. Doorgereden naar het schilderachtige dorpje Lillo, met het fort en de lange pier voor het pontje. Daar was het ook goed fotograferen. Via de Liefkenshoektunnel naar de linkeroever. Met een tol van € 6,95 toch aanzienlijk duurder dan de Westerscheldetunnel en een heel stuk korter.              Die hele linkeroever rond het Deurganckdok, Doeldok, Waaslanddok, Vrasenedok en Verrebroedersdok is fascinerend qua gigantische industriële en logistieke bedrijvigheid en vanwege de enorme containerterminals. Daarvoor passen alleen maar superlatie-ven, minstens zo indrukwekkend als de Rotterdamse Maasvlakte. Pas vanaf medio de tachtiger jaren van de vorige eeuw in bedrijf genomen en razendsnel uitgebreid tot een van de meest indrukwekkende havengebieden van Europa.

De Kieldrechtsluis vanaf 2016 in gebruik en was, tot de ingebruikname dit voorjaar van de Zeesluis IJmuiden, de grootste sluis ter wereld. Wel veruit de goedkoopste van die drie grootste zeesluizen. Ook daar kon ik met wat kunstgrepen tot aan de sluismuur komen. Geen probleem voor het sluispersoneel. Duim omhoog toen zij de Nikoncamera voor m’n buik zagen hangen. De ‘Grande Torino’ en de Nederlandse ‘Plyca’ werden van buiten naar binnen geschut, mooi schouwspel.

Voor een paar goede overzichtsfoto’s van het Deurganckdok moest ik ook weer even ondeugend zijn. Werd daarna wel aangesproken door iemand van de Security en hij vond het mooie foto’s. Sympathieke lui nog steeds, die Antwerpenaren.                          Met ontzag langs de enorm uitgestrekte MSC-PSA-containerterminal gereden… Port-Operations 2.0, geweldige ontwikkelingen. Beslist niet alleen de kadeterminals zijn imposant en verbazingwekkend. Haast nog meer de totale complexe infrastructuur van het wegennet, de tunnels, de spoorwegemplacementen, de containerbanen om de noord- en de zuidkant van het Deurganckdok logistiek met elkaar te verbinden. Een soort logistiek Walhalla! De volgende havenuitbreiding staat er al weer gepland. Het Deurganckdok krijgt straks een noordelijke insteekhaven voor nog eens overslagope-raties van twee miljoen containers op jaarbasis. Antwerpen nadert als een razendsnel uitvloeiende inktvlek steeds dichter de NL-grens.

Via Kieldrecht het Zeeuws-Vlaamse land binnengereden om uiteindelijk in Emmadorp te belanden aan het Verdronken Land van Saeftinge. In de gelijknamige kroeg, oud en authentiek, een kleinigheid gegeten en gedronken. Een knooppunt voor natuurlief-hebbers en wielrenners. Daarna binnendijks via Paal naar Walsoorden gereden om de thuisbasis te fotograferen. Door de lome stilte van Zeeuws-Vlaanderen naar De Griete, onderlangs de zeedijk. Leuk haventje met een piertje waar vandaan ook uitstekend gefotografeerd kan worden. Met het zonnetje in de rug. De scheepvaart passeert er dichtbij. Tenslotte via Terneuzen, de Westerscheldetunnel en de Zak van Zuid-Beveland back home.

Een voor mij hardstikke leuk toeristisch rondje langs de horizon van het uitzicht vanaf ons terras op Kruse Veer. Iets meer dan honderddertig kilometer. Behalve tachtig foto’s verder weinig gevoelige bedrijfsinformatie meegenomen uit het Antwerpse. Wel veel ontzag en respect voor alle tomeloze logistieke en infrastructurele topprestaties van onze overburen, de Belgen.

   Send article as PDF