Belangrijke steunpilaren van onze zogenaamde christelijke samenleving waren ooit de tien geboden die Mozes op een paar stenen platen bovenop de berg Sinaï linea recta van God zou hebben ontvangen. Althans volgens de bijbel. Mooi verhaal, net als een heleboel andere mooie verhalen die erin staan. Best interessant, ook al is het mij nooit gelukt om het goddelijke aspect van al die historische sagen en legenden te ontdekken.
Verder niet zo belangrijk wie die tien geboden nu eigenlijk heeft verzonnen. Het zijn in elk geval aanbevelingen die er toe doen. Heb ze nog maar eens goed doorgelezen. Opvallend dat deze leefregels welke duizenden jaren geleden op een rijtje zijn gezet, tot op de dag van vandaag redelijk actueel zijn. De eerste vier voor kennisgeving aange-nomen. Maar met de rest is weinig mis. Heb begrepen dat de term ‘De Tien Geboden’ helemaal niet in de oerbijbel voorkwam. In de Hebreeuwse, Griekse en Westerse bijbelvertalingen wordt slechts gesproken over door Mozes ontvangen ‘woorden’, ‘uitdrukkingen’ en ‘raadgevingen’. Pas later zijn daar ‘geboden’ van gemaakt. Misschien omdat toen al snel bleek dat de mensheid wat minder onder indruk was van woorden, uitdrukkingen of van raadgevingen. Wèl van geboden. Zette wat meer druk op de ketel. Op vrijblijvendheid bouw je geen godsdienst.
In alle voorgaande blogs, negenhonderdachtentachtig epistels, heb ik mij ook geregeld bezondigd aan een surplus aan woorden, uitdrukkingen en zelfs weleens raadgevingen. Op mijn eigen onbeholpen wijze. Kon niet terugvallen op de heilige geschriften. Al die niet in een levende god gelovende agnostici moeten het toch allemaal maar een beetje zelf uit zien te zoeken. Eigen schuld! Dat heb ik dan ook maar altijd gedaan, c.q. gepro-beerd. Met als resultaat een persoonlijk gedachtengoed dat het meest complimenteus misschien nog het beste met ‘een ratjetoeachtig geheel’ kan worden omschreven. Dat zich tijdens het klimmen der jaren ook nog eens spectaculair heeft doorontwikkeld. Voortschrijdende wijsheid of seniliteit…? Doorhalen wat niet van toepassing is. Het internet heeft als doorgeefluik van onder andere ook al deze blogs, een onvoorstel-bare hoeveelheid informatie geproduceerd. Maar wat Mozes wel lukte, gaat dus niet op voor het internet. Mozes verkondigde duidelijke geboden. Het internet veroorzaakt in feite vooral verwarring. Verwarring over wat klopt, zou kunnen kloppen of wat pure fake-informatie is. Het staat iedereen vrij om zijn/haar mening op het internet te dumpen. Het meeste verdwijnt zonder verder enig commentaar in het onmeetbare digitale universum.
De stenen tafelen van Mozes hebben eeuwenlang een reputatie gehad die klonk als een kerkklok. Weliswaar overgoten met een artificieel goddelijk sausje. Nooit is de kracht van het geschreven woord echter duidelijker aangetoond dan met de tien geboden. Voor elke gnosticus, atheïst of agnosticus staan de tien geboden als een huis. Er naar handelen is natuurlijk weer een ander verhaaltje. En het overgrote deel van dat andere verhaal is op het internet te vinden. Daar kan iedereen vinden en selecteren wat hem/haar het beste uitkomt. Want op die twee stenen platen welke Mozes van God ontving, stonden alle zaken welke God ons gebood. Terwijl het internet vaak een stort-plaats lijkt van alles wat God ons juist verboden heeft. Van dat internet is een compleet onoverzichtelijke puinzooi gemaakt. Helaas soms ook van die tien geboden. Het is ook daarom dat ik weinig of geen gêne ken om te schrijven. Altijd wel de tekst zoveel mogelijk met feiten te laten matchen en dan kan er mij verder weinig gebeuren. Er is ook geen enkele verplichting voor iemand het ergens mee eens te zijn. Het is een mening en er bestaan miljarden meningen.
In de volgende tien blogs zal ik tien voor mij bepalende woorden in een stukje tekst proberen om te zetten. Net als Mozes. Als een ode aan de aartsvader der bloggers. Weet nog wel meer woorden of begrippen om over te bloggen, maar da’s dan weinig respectvol versus Mozes. Het zal slechts een finale schuchtere poging zijn om het toch vooral voor mezelf nog eens duidelijk proberen te omschrijven hoe ik tegen de betekenis en de diepere achtergrond van deze tien woorden aankijk. Vond ik nog wel eens even nodig. Voor mezelf althans. Zonder de illusie het in tien blogs ook allemaal duidelijk te maken. Die pretentie heb ik absoluut niet. Het moet, wat mij betreft gewoon nog een keer geschreven worden. Daarna is het klaar, althans voor mij. Mag het tijdloos door het internet blijven zweven of de shredder van de vergetelheid in. Ter inspiratie ook geen berg Sinaï nodig, noch een brandend braambos. De Sierra Helada met op de voorgrond een krans van groene pijnbomen waar ik nu dagelijks op uitkijk, verschaft mij ruim voldoende visioenen. Ik adoreer de zaterdagse columns van woordkunstenaar Youp van ’t Hek. Een moderne Mozes in NL-uitvoering. Meesterlijk zoals hij elke week NL in de NRC meedogenloos de maat neemt. Tegenwoordig in nooit meer dan zevenhonderdvijftig woorden. Want als het na pakweg zevenhonderdvijftig woorden nog niet duidelijk is, stop er dan maar gerust mee!