De planeet waarop wij leven heet ‘Aarde’. Planeten zijn astronomisch gezien eigenlijk niks bijzonders. Alleen in ons eigen knusse zonnestelseltje zijn het er al acht, plus het dwergplaneetje Pluto. In het hele universum zijn echter waarschijnlijk 200 tot 400 triljard planeten….! In een heelal dat verondersteld wordt 13 miljard jaar oud te zijn, is onze planeet Aarde nog maar een jonkie, pakweg 4½ miljard jaar. Of de Aarde de enige planeet in het universum zou zijn waarop leven voorkomt, lijkt bijzonder onwaar-schijnlijk. Daarom wordt er de laatste decennia naarstig gespeurd naar buitenaards leven. Tot nu toe heeft dat buitenaardse leven zich nog niet vertoond. Of misschien door ons als zodanig nog niet herkend…

Voor zover nu bekend is de planeet Aarde in ons eigen zonnestelsel, gemeten naar vooral onze menselijke maatstaven, toevallig ook nogeens een hartstikke aantrekkelijke planeet. Er zijn er namelijk ook een heel stel bij waar het bepaald geen aangenaam toeven is. Planeten die dor, kaal, kurkdroog, onherbergzaam en boordevol kraters zijn, met hele zure voor ons onleefbare atmosferen. Nee, dàn de Aarde!                                Mooie atmosfeer, water meer dan in overvloed en dus voldoende ingrediënten voor het ontstaan van boeiend en bloeiend leven. Dat is dan ook gebeurd. Allerlei wezentjes, beestjes en plantjes die de evolutie uiteindelijk hebben opgeleverd, vormen de rijke Aardse biocultuur.                                                                                                            Alleen de mens heeft het nodig gevonden om de Aarde te belagen. Zwaar op de proef te stellen. Het ging eigenlijk al helemaal mis toen de mens het fenomeen ‘eigendom’ ontdekte. Terwijl niemand ooit een claim op een deel van een planeet zou moeten kunnen leggen, deed de mens dat dus wel. De planeet Aarde werd door de mens brutaalweg onderverdeeld in stukjes…‘landen’ genaamd. Die verdeling ging natuurlijk niet zonder slag of stoot en zo werd ook meteen het begrip ‘oorlog’ geïntroduceerd. Het ene stukje Aarde kon namelijk weleens veel aantrekkelijker zijn dan het andere.          Toen het oppervlak van de planeet Aarde onder veel krijgsgewoel in landen was onder-verdeeld, begon er een andere verkrachting van de planeet. Het bemachtigen van de Aardse rijkdommen door de hebberige mens. Het begon met steen, hout en ijzererts. Daarmee kon de mens hele handige dingen doen, zoals hutten, huizen en schepen bouwen, maar ook zwaarden en kanonnen smeden. Daarna kwamen de steenkool aan beurt en halverwege de negentiende eeuw van onze Aardse jaartelling begon de rampzalige rooftocht naar een van de kostbaarste Aardse delfstoffen… aardolie.            De kostbaarheid van de aardolie zit ‘m niet eens zozeer in de toepasbaarheid als energiedrager om met machines allerlei dingen in beweging te krijgen. De primaire kostbaarheid is het feit dat aardolie een gecomprimeerde energievorm is van vele honderden miljoenen jaren geconserveerd zonlicht. Door een evolutionair en geologisch proces gedurende die honderden miljoenen jaren omgezet in een zwarte stroperige energierijke massa. De planeet Aarde wordt nu binnen een luttele tweehonderd jaar op ongekend brute wijze van deze historische rijkdommen beroofd. In gigantische tank-schepen wordt de opgepompte aardolie onafgebroken de wereldzeeën over gezeuld naar plaatsen op de Aarde waar men de meeste energie nodig heeft.                          Met andere Aardse bodemschatten gaat het al niet anders. In mijnen wordt het Aard-oppervlak vernield op zoek naar steenkool, aardgas, bauxiet, ijzererts, koper, nikkel, uranium en zout. Maar ook wordt fervent gegraven naar goud, zilver, diamant en platina. De mens zegt al die bodemschatten nodig te hebben om er dingen van te maken of iets mee te doen. Er worden oorlogen om gevochten. Alleen om de planeet Aarde te kunnen beroven.                                                                                                Maar de verkrachting van Moeder Aarde heeft traumatische gevolgen. Vooral voor de mensheid. De producten die met de Aardse bodemschatten worden gemaakt, verzieken tijdens productie of bij en na gebruik in ernstige mate het milieu van de planeet. De van oorsprong zo mooie en schone planeet Aarde is puur door menselijk toedoen op teveel plaatsen een gore stinkende vuilnisbelt geworden. De bodem, de rivieren, meren en zeeën van de Aarde zijn op een onvoorstelbare wijze vervuild door menselijke indus-triële processen. De oneindige blauwe golvende oceanen zijn tot in de verste uithoeken vervuild met een soep van microplastics. Niet alleen desastreus voor mens en dier, maar ook schadelijk voor de planeet Aarde en de Aardse atmosfeer.

De van oorsprong Middelburgse geologische goeroe Salomon Kroonenberg onthult in zijn opmerkelijke boek ‘De Menselijke Maat’  echter dat de planeet Aarde in haar lange historie wel heel wat andere verstoringen van wat de huidige mens de ‘status quo’ denkt te zijn, heeft meegemaakt. Absurd hoge CO² concentraties van de atmosfeer, ijstijden, zeespiegelstijgingen en dalingen van vele honderden meters en op de Noordpool stonden ooit palmen te wuiven onder een tropisch zonnetje. De planeet Aarde is dus qua recuperatie wel wat gewend en zal uiteindelijk ook probleemloos de verwoestende mensheid gaan overleven.

   Send article as PDF