Het hebben van ‘een heilig vertrouwen’ lijkt misschien een grappige toespeling op de publicatiedatum van deze blog, Dag der Allerheiligen, ‘Dia de Todos los Santos’. Hier aan de Costa Blanca een officiële katholieke Spaanse feestdag. Maar het echte vertrouwen is en blijft wel het spirituele elixer voor een stabiele samenleving.
Zelfvertrouwen bijvoorbeeld mag beslist niet in je rugzak ontbreken om je redelijk door het leven te laten laveren. Eigenlijk het enige soort vertrouwen dat je ook jezelf mag aanpraten. Alle andere soorten van vertrouwen die je voortdurend van allerlei kanten worden opgedrongen, moeten eerst op een goudschaaltje worden gewogen. De louche zwendel in misplaatst vertrouwen is immens en wijdverspreid. Het heilige vertrouwen lijkt een inmiddels uitverkocht artikel. Zelfvertrouwen, althans het mijne, is opgebouwd uit een scala van ervaringen. Vooral ervaringen met mezelf. Ervaringen die niet allemaal even goed afliepen. Soms door een overschot aan eigendunk, domheid en of door zorgeloosheid. Door alle ervaringen en de nodige pijnlijke blauwe plekken iets wijzer geworden, ontstond er toch zoiets als een zelfvertrouwen. Door kritisch proberen te blijven op mezelf, mijn fouten te erkennen en elke keer, als er toch weer iets moest worden gedaan, als eerste weer een stap naar voren te doen. Door zoveel mogelijk in oplossingen te denken en minder in problemen. Uiteindelijk bleek dat verworven zelfvertrouwen het batige saldo te zijn door het resul-taat van bewezen kwaliteiten af te zetten tegen de reeks aan onvolkomenheden. Een gedegen kennis van die eigen fouten blijft cruciaal voor een goed zelfvertrouwen. De zelfconfrontatie aan durven gaan. Sparren met jezelf is een primaire voorwaarde voor voldoende zelfvertrouwen. Heb ook daarom ook maar weinig fiducie in het tegenwoor-dige ludieke gescharrel met al die rare zweverige coaches.
De huidige technologische tijd leent zich er bij uitstek ook voor om veel meer vertrou-wen te stellen in ingenieuze technische hoogstandjes dan in de mensen om ons heen. De ‘menselijke fout’, het beruchte ‘menselijk falen’ maakt het vertrouwen in de mede-mens blijkbaar een hachelijke zaak. Die smartphone, die computer, die auto of dat vliegtuig vertrouwen we eigenlijk blindelings. Vertrouwen we dan ook zonder probleem ons hele hebben en houwen aan toe. Terwijl we ondertussen van alle kanten worden gewaarschuwd om toch vooral niet onze medemens te vertrouwen. Op elke straathoek loert het gevaar! Vertrouwen in de medemens lijkt verregaand stupide en onverstandig. Sowieso in alle geldzaken en in allerlei vormen van relaties. Voortdurend over de schouder kijken, alles dubbelchecken en zekerheid eisen. Liefst schriftelijk en desnoods gelegaliseerd door een notaris. Ofschoon deze ogenschijnlijk zo achtenswaardige notariële beroepsgroep toch ook geregeld buiten de pot schijnt te pissen.
Het is intussen meer dan een dagtaak geworden om erachter zien te komen wie er in NL nog te vertrouwen is en wie absoluut niet. Daarmee lijkt NL af te glijden naar de status van bananenrepubliek. Alle tekenen wijzen daar op. We hebben ook echt Gijs Rademaker of Maurice de Hond en hun onbetrouwbare polls niet meer nodig om erach-ter te komen wie de drie meest ongeloofwaardige figuren in onze NL-samenleving zijn…Mark Rutte, Willem-Alexander van Oranje en de inspecteur van belasting. De eerste liegt en bedriegt als een malafide tweedehandsautoverkoper, de tweede is ernstig erfelijk belast en de derde lijkt belijdend lid van een criminele organisatie. Beter een straatje omlopen als je een van die figuren tegenkomt! Het is een dieptragische constatering dat er in NL een snel toenemend diepgeworteld wantrouwen heerst versus de overheid, het over ons regerende koningshuis en de ambtsdragers. In het fundament van de Staat lijkt zich een ernstige vorm van betonrot voor te doen. Volledig funest voor ons nationale zelfvertrouwen. Voor de individuele NL-burger is het sowieso een schrikbarende conclusie te hebben moeten constateren dat hij/zij nog het meest door de eigen overheid wordt bedreigd. Het zal decennia gaan duren voor dat vertrouwen weer teruggesijpeld is. Politiek en onbetrouwbaarheid zijn helaas synoniem gebleken. Waarbij vaak ten onrechte ook de regionale politiek over één kam wordt geschoren met het landelijke schorem. Er zullen nu nog opmerkelijke en onvoorspelbare zaken moeten gaan gebeuren om dat danig beschadigde vertrouwen weer wat op te krikken.
Ieder mens probeert zelf zoveel en zo goed mogelijk een schil van vertrouwen om zich heen te creëren. Dat zal zelden zonder slag of stoot gaan. Daar heeft iedereen de nodige pittige ervaringen mee. Plenty loyale collega’s, joviale zakenpartners en vrolijke kennissen zijn er in mijn leven de revue gepasseerd. Toch maar bar weinig echte en betrouwbare vrienden aan overgehouden. Slechts een enkeling. Mijn eigen ‘Schild en de Betrouwen’ vind ik gelukkig direct om mij heen. Mijn vrouw, mijn kinderen, kleinkinderen, familie en enige dierbare vrienden. Dat zijn mijn pijlers. Daarnaast is mijn eigen levende symbool van echt compromisloos en onvoorwaardelijk vertrouwen, betrouwbaarheid en loyaliteit toch vooral een vrolijk rondspringend zeven-jarig Kooikertje dat mij elke dag met zijn prachtige donkerbruine ogen aankijkt. Geen twijfel mogelijk!