De kleine nieuwsberichtjes zijn soms de leukste. Eind januari glipte er weer zo eentje tussendoor. Er werd verder begrijpelijkerwijs officieel zo weinig mogelijk aandacht aan besteed, maar zeker voor mij was het een onvervalste dijenkletser.
Op de terugweg vanuit het door ebola geteisterde West Afrika werden aan boord van het vlaggeschip van de Nederlandse marinevloot, ZMS ‘Karel Doorman’ drie Afrikaanse verstekelingen ontdekt. Die waren waarschijnlijk in de Senegalese havenstad Dakar heimelijk aan boord geklommen. Dat doen namelijk de meeste verstekelingen… De ‘Karel Doorman’ is een mastodont die voor een slordige 450 miljoen eurootjes door Damen Shipyards als casco in Roemenië in elkaar is geknutseld en in Vlissingen werd afgebouwd. Het schip had op de reis naar West Afrika een bemanning van maar liefst 214 alerte marineklanten. Dat er op zo’n schip verstekelingen aan boord kunnen klim-men is zowel kolderiek als zorgelijk. Aan bemanningsleden toch bepaald geen gebrek om de gangway en de laadklep te bewaken. Maar blijkbaar waren de drie Afrikaantjes een stuk slimmer dan die paar honderd tot de tanden gewapende Jantjes. Die would-be ijzervreters hadden toch moeten weten dat op de Afrikaanse kust verstekelingen net zo vaak voorkomen als er muskieten rondfladderen.
De naamgever van deze vir-niks-nie-bang-nie-boot was wijlen schout-bij-nacht Karel Doorman die destijds tijdens de slag in de Javazee geheel onterecht de historische woorden zou hebben gesproken… ‘Ik val aan…volg mij!’ Nou, dat lieten die drie Afri-kanen zich dus geen twee keer zeggen en stapten welgemoed aan boord. Overigens hadden die Afrikanen ook ebola kunnen hebben of anders hele enge terroristische plannen. Een paar goed geplaatste voetzoekers en ook deze ‘Karel Doorman’ was borrelend ten onder gegaan. Waarschijnlijk hadden deze knullen echter gewoon honger en vonden die ‘Karel Doorman’ een prima vehikel om mee naar de vleespotten van Europa te verkassen. Maar alle 214 Jannen aan boord van die badkuip van onze drijvende belastingcenten stonden collectief voor Jan-met-de-Korte-Achternaam. Ik vond het wel behoorlijk on-sportief dat die drie koene Afrikanen bij aankomst in Den Helder niet eens de Militaire Willems-Orde hebben gekregen.
Rond 1976 was ik kapitein van m.s.‘Seinehaven’ (ex m.s. ‘Niobe’ ) en voer daarmee in charter voor de Algerijnse CNAN, de Compagnie National Algerienne de Navigation. We voeren op en neer tussen het Franse Marseille en de Algerijnse havens Oran en Mostaganem. Een beetje duffe dienst met veel te weinig zeedagen. Het enige opwin-dende was altijd om na het vertrek uit Oran er achter zien te komen hoeveel Algerijnse verstekelingen we nu weer aan boord hadden. Ook al liepen mijn twaalf bemannings-leden voor vertrek steeds in alle hoeken en gaten te speuren, er ging toch geen reis voorbij of we hadden er weer wel een stelletje aan boord. Voor veel Algerijnen was Frankrijk het Beloofde Land en daarvoor wilden zij zich wel een tijdje ongemakkelijk verstoppen.
De dag na vertrek uit Oran, ergens in de buurt van Mallorca, liep de eerste stuurman altijd een rondje over de dekken en gaf hier en daar een paar beuken met een koevoet. Meestal kreeg hij direct antwoord maar was het elke keer nog een hele toer om dan te ontdekken waar onze gasten precies zaten. Eenmaal uitgegraven, werden ze door de stuurman meegenomen naar de accommodatie waar ze in het ladingkantoor op adem konden komen en van de kok een goede maaltijd kregen. Verder nooit enig probleem met deze mensen gehad. Meestal waren het drie tot vier man per reis. Eénmaal hadden we een heel gezin, vader, moeder en vier kinderen op visite. Dat was zielig, die vier ver-schrikte kindergezichtjes. Zolang we op zee zaten, mochten de verstekelingen zich van mij overigens verder vrij aan boord bewegen.
Internationaal is het de procedure dat een kapitein bij binnenkomst in de haven direct aan de autoriteiten meldt dat hij verstekelingen aan boord heeft. Vervolgens worden die dan door de politie meegenomen en in een gevangenis opgesloten zolang het schip in de haven ligt. Als het schip dan weer teruggaat naar het land waar de verstekelingen vandaan komen, worden de verstekelingen weer aan boord terugbezorgd. Inclusief een zeer gepeperde rekening en een belachelijk zware boete. Want verstekelingen aan land brengen, mag nu eenmaal niet. Dat is heel erg fout. Zelf vond ik deze procedure wel wat overdreven en ook niet zo praktisch. Wij verzoch-ten daarom onze verstekelingen altijd dringend en voor hun eigen bestwil om na de aankomst in Marseille tijdens het daglicht vooral uit het zicht van de Fransen te blijven. Opmerkelijk genoeg waren zij na de eerste nacht in de haven altijd plotsklaps zomaar ineens allemaal spoorloos verdwenen… asjemenou! In de vier maanden tijd hebben zo enige tientallen Algerijnen veilig ‘la Terre Promise’ bereikt en die vertellen nu misschien hun kleinkinderen nog spannende verhalen over dat gratis zeereisje aan boord van een wit Nederlands vrachtschip. Hopelijk is het hen allen goed gegaan.
Toch wel erg schrijnend dat die Afrikanen op die manier gedwongen zijn om aan hun wrede dictators te ontkomen.
Zij hebben ook maar één leven en ook zij zouden graag mee-eten aan de vleestafel van de obesitas Europeanen.
Die al vele eeuwen hiervoor hun kanonnen en geweren op de Afrikanen gericht hielden en hun grondstoffen vervolgens weg roofden.
Kjjk een een dagje op Schiphol en je ziet de massa (overrijke) Nederlanders Massaal met hun goede gevulde beurzen en reusachtige koffers naar alle uithoeken van de wereld afreizen voor hun z.g. ‘welverdiende’ vakantie!!!!
Je moet ons eens horen als we een poosje te lang in de kolossale rij moeten staan voordat we onze loodzware vakantiespullen op de band kunnen zetten.
Nee, die Afrikanen komen toch wel, als verstekeling nu of over enkele jaren, massaal als terrorist om terug te halen wat wij ze ooit hebben afgepakt!
Andries, de golflengte komt overeen.
Dat kan je over 2 blogs ook weer lezen.